Voor wedstrijden denk ik vaak, ah ik ben niet goed in vorm, he bah, steek. Onzekerheid voor de wedstrijd. Tijdens de BoekelderCross kan je effe lekker knallen, met een prachtig parcours. Hoewel het parcours juist pittig crossig is, alsof je ver in de bergen loopt, Aalten is prachtig om in te lopen.
Achteraf gaat het natuurlijk weer goed. Dit jaar zijn de tijden helaas wel omlaag gegaan. Ik baal van me tijd als ik steeds weer langzamer loop. Maar hoe blijf je gemiddeld lopen en hoe verdeel je je race, moeilijk, moeilijk. Zo kijk ik altijd naar Sven Meinen die langzamer van start gaat maar vlot opkomt. Ik heb nog nooit gewandeld.
Moeilijke vragen. Maar bij de start komt het (vaak) wel goed. Tenzij die ene keer in Olst toen mijn veters los waren. Of denk ik dat de KrampRun van 2013 wel sneller had gekund. Kortom: ik denk veel na over later. Maar bij de start gaat het (HEEL VAAK) toch nog goed. Ik heb haast nog nooit een slechte dag onder het lopen gehad.
Als ik bij de HooilandRUN dit jaar een mooie tijd neerzet en ergens toch erg blij ben met een mooie beker, zie ik ook weer dat het verschil tussen mij en nummer 1/2 maar 3 seconden is, toen ik dacht, JAMMER in m'n collum. MOEILIJK, MOEILIJK, MOEILIJK. Maar hardlopen is wel echt een hele leuke sport. Je kan het dus van twee kanten bekijken... of van meer kanten???!
